Anderhalve
maand geleden wist ik amper welke pedaal de koppeling, welke de rem en welke de
gas was, en had ik mij nog nooit van m’n leven in het verkeer gewaagd achter
het stuur van een auto.
Nu
mag ik een blauwe ‘L’ kleven op de achterruit van een auto, in die auto stappen
en ermee wegrijden naar eender waar. Ze hebben die ‘L’etjes niet in het roos. Je
kan niet zeggen dat ik het niet heb gevraagd!
 |
| Wie mij leert autorijden, krijgt koekjes en een kaartje! |
“In
anderhalve maand tijd heb ik heel veel dingen geleerd,
en
dan vooral dat je heel veel dingen kan leren in anderhalve maand tijd.
Bedankt
om me te leren welke pedaal waarvoor dient.
Bedankt
om me te tonen dat (alle) hellingen niet eng zijn.
Bedankt
om me alle rotondes van Vlaanderen te leren kennen.
Bedankt
om me te leren hoe je kruispunten moet trotseren.
Bedankt
om me nog eens uit te leggen hoe je moet parkeren.
Bedankt
om niet ongeduldig te worden terwijl ik nadenk over hoeken van 45°.
Bedankt
om me niet de ring van Antwerpen op te sturen.
Bedankt
om je leven met me te wagen op de autostrade.
Bedankt
om mij niemand te laten omver rijden.
Bedankt
om me te tonen hoe leuk autorijden kan zijn!
Krijg
ik nu een roze ‘L’?”
 |
| Rijden, Rouge, rijden! |
“Ik wil écht niet dat het gedaan is! Als
ik morgen nu gewoon ga klaarstaan op de stoep op hetzelfde uur, zou mijn
rij-instructeur mij dan niet komen ophalen?”
*We spoelen eventjes anderhalve maand terug.*
“Ik wil écht niet gaan! Als ik morgen nu
gewoon niet opendoe, zou die rij-instructeur dan niet weggaan?”
Iedereen die mij kent, valt steil
achterover als ik dit zeg, maar IK HOU VAN AUTORIJDEN! Ik dacht dat mijn lessen
gingen eindigen met de woorden “Ik kruip nooit nog achter het stuur van een
auto, dit is echt niks voor mij!” Maar ze eindigden met “Ik vind het zó jammer
dat het de laatste keer was, ik vond het echt heel leuk! Bedankt voor alle
lessen.” En ze waren gericht aan mijn instructeur uit de duizend.
Natuurlijk speelt de rij-instructeur die
je krijgt toegewezen een ontzettend belangrijke rol in hoe je de lessen ervaart. Ik weet
niet hoe die van jou was, maar ik had de mijne alvast voor niets willen ruilen.
Omdat hij mijn blogje niet kent en er dus absoluut geen idee van heeft hoe hard
ik hem hier zit op te hemelen, vertelde ik hem dat met zelfgebakken koekjes en
een kaartje dat een stiekeme sleutel naar mijn online plekje bevat. Als hij enkele
goedgekozen woorden die ik op het kaartje heb geschreven, googlet, dan vindt
hij mij meteen. Langs de ene kant een beetje spannend. Maar langs de andere: wie
googlet er nu kaartjes?
Soit: wat heb ik eigenlijk gedaan
tijdens de laatste les? Proberen parkeren. Nog eens proberen parkeren.
Succesvol parkeren. Nog eens proberen parkeren… Je begrijpt het wel: ik moet
nog veel oefenen, wil ik mijn vrouwelijke genen verslaan! Verder heb ik gewoon
wat rondgereden, voorrang verleend waar verplicht, voorrang opgeëist waar
toegelaten, wat ronde punten en andere hindernissen genomen. The usual dus, ondertussen.
Ik heb ook nog eens snelheidsduivel
mogen spelen op de E19. Je gaspedaal zo diep mogen induwen, bezorgt mij een
gevoel waarvan ik hoop dat het nooit went! En verder stuurde mijn
rij-instructeur mij ook nog eens langs die ene bocht, waardoor ik ongeveer voor
de 37ste keer zei: “amai seg, wat een bocht is dat!” Terwijl ik het
zei, kreeg ik wel een déjà-vu-gevoel, dat escaleerde in een binnenpretje, dan
escaleerde in een brede glimlach, dan escaleerde in de slappe lach.
En dat heb ik eigenlijk vooral gedaan
tijdens mijn 10 lessen: ontzettend veel gelachen. Wanneer je een instructeur
hebt die altijd rustig blijft, ook al doe je soms heel stomme dingen, dan kan
je heel veel lachen met je eigen stommiteiten en daar in een super sfeer uit
leren.
Echt waar, iemand € 1.145 betalen en daarna samen
met die persoon je leven gaan wagen achter het stuur van een auto, ik raad het
iedereen aan!
Reacties
Een reactie posten