Briseis is een verdringingsprinses

Once upon a day in June 2010…

Waarom gaan de meeste dingen die ik schrijf rechtstreeks of onrechtstreeks over Illiveris? Die vraag stel ik mezelf al een tijdje. Vanavond kwam het antwoord plots in me op. Het is niet zo dat ik niets anders heb te vertellen.

Ik zou kunnen schrijven over Ettie, mijn beste vriendin sinds altijd, tenminste in mijn herinneringen. Ze woont op minder dan één minuut wandelen van mij, wat maakte dat we elke dag aan elkaars deur stonden. We konden uren praten, over alles. Het heeft lang aangevoeld alsof wij elkaar vervolledigden. Voor ik Briseis was, was ik Utah. En Utah kon niet bestaan zonder Ettie, of omgekeerd.

Ettie en Utah

Nu hoor of zie ik haar helemaal niet meer. De reden daarvoor is mij op dit punt compleet onbekend. Ik weet niet wat er is gebeurd. Als ik in een pessimistische bui ben – en ik bid, hoop en wens met heel mijn hart dat ik niet moet zeggen ‘realistische bui’ – denk ik dat ‘het leven’ is wat is gebeurd. Misschien zijn we simpelweg uit elkaar gegroeid en is er geen plaats meer voor mij in haar leven en omgekeerd… Ik heb geleerd hoe ik zonder haar kan bestaan maar ik heb ook geleerd dat ik dat eigenlijk niet wil. Ik weet alleen niet hoe en of ik dat nog kan veranderen.

Ik zou kunnen schrijven over hoe ontzettend hard ik onze vriendschap mis. Ik zou kunnen schrijven over hoe iets in mij weigert om onze foto, die in mijn kamer hangt, weg te halen. Ik zou kunnen schrijven dat ik zelfs mis wie ik toen was en dat ik wou dat ik een manier vond om naast Briseis, ook terug een beetje Utah te kunnen zijn.

Ik zou kunnen schrijven over mijn werk en de mensen daar. Waarom ik me er niet goed voel en waarom dat nog minder het geval is nu Kubrick mijn pendelgenoot-af is. Ik zou kunnen vertellen over hoe ik mijn studententijd mis, het vol zitten van de dagen, me nuttig voelen, een duidelijk en bereikbaar doel hebben, het gevoel hebben dat je goed bezig bent. Maar vooral mis ik de mensen bij wie ik mezelf kon zijn. Ik zou kunnen vertellen over hoe hard ik vooral Dool en Lyra mis. Dool was zoals ik. Ze dacht zoals ik. Ze deed zoals ik.

Ik zou kunnen schrijven over diegene waarover ik mezelf niet eens toelaat na te denken.

Maar dat doe ik niet. Ik schrijf over wat me gelukkig maakt. Ik schrijf over Illiveris. De rest duw ik weg.

Geschreven op: 20 juni 2010

Reacties

Populaire posts van deze blog

Kalkoenstoofvlees met kriekbier

Dit maakte ik met kerst bij m’n mama, maar ik vergat het simpelweg te bloggen. Aangezien volgende week de Vasten beginnen (wat voor mij betekent: Dagen Zonder Vlees), krijg je het receptje nu nog van mij. Je hebt nog een week de tijd om dit te maken. Ren maar snel naar de winkel, want het is de moeite! Stoofvlees maak je meestal niet voor twee, hé. Dit recept is voor een hele pot, genoeg voor zes personen. Of voor meerdere dagen met minder personen. Wat heb je nodig (6 personen)? 1,2 kg kalkoenstoofvlees 6 rode uien 6 teentjes knoflook 3 el lichte cassonade ( Kinnekessuiker .) 6 el rode wijnazijn 4 el maïzena 2 x 25 cl kriekbier 500 ml kippenbouillon 3 sneetjes peperkoek Mosterd 3 takjes verse tijm 3 blaadjes verse of gedroogde laurier Stoofvleeskruiden Peper & zout Bakboter Wat moet je doen? 1. Smelt een klont bakboter in een stoofpot en bak er het kalkoenstoofvlees in aan. Zorg ervoor dat het vlees niet op elkaar ligt, anders stooft het in

Klik om verder te gaan

Kerstrecept: Varkenshaasje met druivensaus

Koken in een andere keuken dan de mijne, ik doe dat niet zo graag. Je weet niets staan. Je kan je eigen vertrouwde gerief niet gebruiken. En het ergst van al: je moet koken op een vreemd vuur. Soms heb je echter geen keuze. Op kerstavond bij de familie van je lief bijvoorbeeld. Normaal ben ik zen in de keuken, maar het kerstmaal – nu ja, het kersthoofdgerecht – voor zeven man bereiden op een vreemd vuur, dat bezorgt mij toch een beetje zenuwen. Zeker als het zo’n vuur is zonder vuur, een inductiekookplaat. *insert evil music* Ik zie graag een vlam. Ik heb voeling met een vlam. Ik weet precies hoe groot mijn vlam moet zijn om witloof te stoven. Bijvoorbeeld. Wat ik echter niet weet, is welke nummer ik daarvoor moet kiezen. Het witloof dat mijn kerstgerecht vergezelde, was dan ook niet hoe ik het wilde hebben. Ik hou van stronkjes die intact blijven, mooi gekarameliseerd zijn en hier en daar een bruin kleurtje hebben. Zeker op kerstavond. Maar Merlot zegt dat ik moet stoppen

Klik om verder te gaan

Review kookboek Gino’s Pasta – Gino D’Acampo

Wanneer deze review online komt, zit ik nog onder de zuiderse zon te genieten van het beste wat Italië te bieden heeft. Daarom vond ik het wel toepasselijk om deze keer mijn favoriete Italiaanse kookboek te reviewen. Een boek vol pasta’s, mijn nummer één favoriete gerecht! Ik kocht Gino’s Pasta in 2011 op de Boekenbeurs. Toen ik het toonde aan vrienden en familie dachten ze allemaal dat ik het voor de looks van de schrijver had gekocht. Heel eerlijk? Neen! Hij doet mij zelfs niets eens iets. Ik vermeld dit er maar bij zodat je weet dat mijn lovende woorden helemaal niets met den Gino te maken hebben. Dit is gewoon één van die zeldzame kookboeken waaruit je letterlijk àlles zou willen maken. Indeling & inhoud Zoals wel meer kookboeken, begint ook dit met een korte inleiding van de auteur. Daarna volgen enkele bladzijden geschreven door voedingsdeskundige Juliette Kellow. Zij legt uit waarom pasta best past binnen een evenwichtig eetpatroon. Veel mensen hebben schri

Klik om verder te gaan

aMuse Rouge

Zoeken in deze blog